Soğuk bir kış gecesinde Aladağ’larda yanan kızlar benim kızlarımla aynı yaştaydılar. Evlerinden, analarından, babalarından uzakta yalnız yangınlar içinde biz yanmayalım da bir ülke olarak kimler yansın. Okumaya gönderilen kızlardı onlar, gelecekleri analarına, ninelerine benzemesin diye okullara giden yavrulardı. Amansız bir yarışa durmuş, gündüz okulda matematik, fen, sosyal bilgiler, İngilizce vb. derslerini görmüş, ödevlerini yapmış eve gidememiş, yurtta kalan 11-14 yaş aralığındaki canlarımızdı onlar. Birer körpe umuttular yeşeremeden yandılar, biz yanmayalım da kimler yana?
Ah yokluk, yoksulluk ve yalnızlık ne büyük bir yangınsın sen ki bin yıllardır sönmedin. Küllerinden tutuşup tutuşup kavurmaktasın hala bizi. Uykularında olmaydılar halbuki şimdi, derin karanlığında değil ölümün. Belki yarın için ödevlerini bitirmişlerdi, öğretmenlerinden övgüler alacaklardı, çatlak elleriyle anneleri üstlerini örtemese de, sarılacaklardı yorganlarına Aladağ’ın yalnız kızları ve geleceklerinin şafağıyla ısınacaklardı. Sabah kalkıp bir adım daha atacaklardı aydınlığa doğru, kim bilir içlerinden biri belki geleceğin Aziz Sancar’ı olacaktı ne yazık ki Kasım’ın 29’unda 2016’da bir akşam karanlığında yandılar, yandık!
Aladağ’ın masum yiğit kızlarının yanında yanan umutlarımızdı, geleceğimiz küle döndü, kavrulduk. Kızım Ortaokul 3. sınıfta yani 7.sınıf tıpkı kardeşleri gibi, yan odada uyuyor, ödevlerini yaptı yarın okula gidecek, birazdan gidip üstü açılmış mı diye bakacağım, şükürler olsun rabbime, sağlığı yerinde ya Aladağ’da, yangında ölen yavruların anneleri ne halde, yandık!
Umutlarımızdan tutuştuk yine, kavruldu geleceğimiz, ninniler yerine ağıtlar dilimizde, koşun dostlar yaramıza bir çare! Koruyamadığımız evlatlarımıza, kızlarımıza bir çare deyin, ne edelim, nasıl edelim de küllerimizden güller doğuralım! Ses ver Ana dolu! Ses verin analar yanmasın kızlarımız!
Yorumlar
Yorum Gönder